Badanie zborności ruchów

Badanie zborności ruchów to badanie ich koordynacji. Zaburzona zborność może być skutkiem uszkodzenia móżdżku, sznurów tylnych rdzenia kręgowego oraz układu przedsionkowego. Dlatego lekarz zaczyna badanie w zasadzie już od chwili wejścia pacjenta do gabinetu zwracając szczególną uwagę na koordynację w czasie chodzenia i rozbierania.

Do podstawowych badań należą:

Próba palec-nos może wydawać się banalnym badaniem. Podczas tej próby pacjent musi dotknąć palcem wskazującym czubka swojego nosa. Próba palec-nos ma dużą wartość diagnostyczną np. uszkodzeniu móżdżku, w których obserwujemy drżenie zamiarowe uniemożliwiające dokładne wycelowanie i dotknięcie nosa.
Podobnym badaniem jest próba palec-palec.

Badanie diadochokinezy, czyli zdolności chorego do wykonywania szybkich ruchów naprzemiennych np. wkręcania żarówek. Przy tym badaniu istotne jest występowanie u pacjenta zmian zwyrodnieniowych i urazów w przeszłości, które uniemożliwią prawidłowe wykonanie zadania.

Próba Romberga jest badaniem, w którym pacjent stoi ze złączonymi stopami i wyciągniętymi przed siebie kończynami górnymi. Następnie obserwuje się pewność stania oraz ewentualny kierunek padania chorego.

Próbę pięta-kolano wykonuje się w pozycji leżącej. Pacjent stara się trafić piętą do kolana drugiej kończyny.

Powyższe badania powtarza się również przy zamkniętych oczach. W przypadku uszkodzenia sznurów tylnych rdzenia kręgowego dochodzi do zaburzenia koordynacji tylko przy oczach zamkniętych.

Dorota Kozera

Literatura:
1) W. Kozubski, P.P. Liberski: "Neurologia".
2) A. Prusiński: "Neurologia praktyczna".

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ