Diagnostyka i leczenie stwardnienia rozsianego

Brak jest testów swoistych dla stwardnienia rozsianego. Jednak największe znaczenie diagnostyczne mają: rezonans magnetyczny (MRI), badanie płynu mózgowo-rdzeniowego oraz badanie potencjałów wywołanych (analiza potencjału elektrycznego wybranej struktury nerwowej w odpowiedzi na bodziec wzrokowy, słuchowy czy czuciowy). Badaniem o największej wartości jest badanie MRI.

Przebieg stwardnienia rozsianego jest różny i nie do przewidzenia. Głównym problemem chorych jest ich niesprawność fizyczna, ale śmierć z powodu SM jest rzadka. Najczęstsza przyczyna zgonu to niewydolność oddechowa oraz zachłystowe zapalenie płuc. Czynnikami, które dobrze rokują są: niewielkie ograniczenie sprawności po 5 latach trwania choroby, pełne i szybkie ustąpienie objawów początkowych, początek choroby przed 35 rż., wystąpienie tylko jednego objawu patologicznego w pierwszym roku trwania choroby oraz ostry początek.

Leczenie stwardnienia rozsianego


Leczenie stwardnienia rozsianego jest trudne z uwagi na nieznaną przyczynę choroby. Najczęściej stosowane są kortykosteroidy dożylne (metyloprednizolon) lub doustne (prednizon), które łagodzą następstwa rzutu choroby.

Natomiast w celu zahamowania postępu choroby stosuje się interferon-beta (IFN-B), octan glatirameru, mieszane immunoglobuliny ludzkie, azatioprynę, metotreksat, cyklofosfamid czy mitoksantron. Rzadko stosuje się też plazmaferezę, czyli oczyszczanie osocza krwi, np. z przeciwciał.

W celu usprawnienia chorego wykorzystuje się leczenie objawowe. Do farmakologicznego zmniejszenia napięcia mięśniowego stosuje się m.in. baklofen a w osłabieniu siły mięśniowej poprawę można uzyskać dzięki ćwiczeniom ruchowym. W zwalczaniu bólu konieczna może się okazać karbamazepina czy gabapentyna.

Dorota Kozera

Literatura:
1) W. Kozubski, P.P. Liberski: "Neurologia".
2) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ