Gwiaździaki

Gwiaździaki (łac. astrocytoma) stanowią większość glejaków. Występują częściej u mężczyzn niż kobiet, średnio po 35 rż. Objawami klinicznymi są: napady padaczkowe, zaburzenia pamięci, zmiany osobowości.

Gwiaździaki można podzielić na kilka typów: gwiaździak wielopostaciowy, anaplastyczny, rozlany z odmianą włókienkową, protoplazmatyczną i gemistocytarną będące guzami złośliwymi oraz gwiaździak włosowatokomórkowy o dobrym rokowaniu.

Gwiaździak włókienkowy występuje zwykle w istocie białej półkul mózgowych, rzadziej w pniu mózgu, podwzgórzu i móżdżku. Szczyt zachorowania to 20-30 rż.

Gwiaździak anaplastyczny jest złośliwym guzem naciekającym tkankę mózgową, ulegającym progresji w glejaka wielopostaciowego.

Glejak wielopostaciowy (łac. glioblastoma) jest najzłośliwszym spośród glejaków. Może wystąpić w każdym wieku. Zwykle guz lokalizuje się w istocie białej półkul mózgowych, u dzieci w pniu mózgu. Jest nowotworem źle rokującym.

Gwiaździak włosowatokomórkowy to łagodny guz, bez tendencji do przemiany złośliwej i naciekania tkanki mózgowej. Typowym umiejscowieniem jest nerw wzrokowy, pień mózgu i móżdżek. Rokowanie w jego przypadku jest bardzo pomyślne.

Diagnostyka gwiaździaków


Diagnostyka gwiaździaków opiera się przede wszystkim na badaniach obrazowych tj. rezonans magnetyczny (obrazy T1 i T2 zależne), tomografia komputerowa (CT) oraz biopsji mózgu.

Leczenie gwiaździaków


Leczenie objawowe gwiaździaków polega na obniżaniu ciśnienia śródczaszkowego za pomocą kortykosteroidów, mannitolu i furosemidu. W przypadkach, gdy usunięcie guza nie wywoła utraty pewnych funkcji przez chorego wykonuje się zabieg kraniotomii. Wskazania do zabiegu powinny być jednak ustalane indywidualnie. Duże znaczenie ma lokalizacja, rozmiar guza oraz jego progresja. Zabieg jest utrudniony w przypadku gwiaździaków złośliwych, które naciekają otaczającą tkankę mózgową i dlatego trudno jest ustalić wówczas odpowiedni margines resekcji. Pomocniczo stosowana jest radioterapia oraz chemioterapia. Wciąż wprowadzane są nowe metody leczenia opierające się np. na terapii genowej. Rokowanie zależy od stopnia złośliwości guza.

Dorota Kozera

Literatura:
1) W. Kozubski, P.P. Liberski: "Neurologia".
2) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ