Leczenie choroby Parkinsona

Brak jest możliwości leczenia przyczynowego choroby Parkinsona. Obecne leczenie opiera się wyłącznie na łagodzeniu objawów. W farmakoterapii, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia, stosuje się lewodopę (prekursor dopaminy) lub agonistów receptorów dla dopaminy przed 70 rż. (np. apomorfina, rotygotyna, bromokryptyna).

Aby zwiększyć poziom lewodopy w organizmie dodaje się do niej tolkapon i entakapon, czyli inhibitory enzymu rozkładającego lewodopę. W miarę postępu choroby obserwuje się stopniowy spadek jej skuteczności. W początkowym okresie leczenia stosowane są również środki osłabiające przekaźnictwo cholinergiczne, które przede wszystkim łagodzą drżenie. Natomiast w celu zwiększenia uwalniania dopaminy produkowanej przez organizm podaje się amantadynę.

Leczeniem chirurgicznym choroby Parkinsona jest uszkadzanie struktur mózgu (np. jąder podkorowych, wzgórza) bądź wszczepianie do nich specjalnych elektrod stymulujących. Takie zabiegi przeprowadzane są wówczas, gdy leczenie farmakologiczne jest nieskuteczne.

Duże znaczenie odgrywa również rehabilitacja ruchowa chorego przedłużająca utrzymanie sprawności ruchowej oraz zdolności do samoobsługi. Zaś w przypadkach, kiedy występuje depresja skuteczne wydają się inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny.

Powikłania leczenia choroby Parkinsona


Powikłaniem długo trwającego leczenia lewodopą są fluktuacje ruchowe polegające na powrocie objawów parkinsonowskich pod koniec działania dawki (tzw. objaw wyczerpania dawki). Powoli czas działania lewodopy skraca się i pojawiają się nagłe wyłączenia, opóźnienie działania, słaba reakcja, a nawet brak reakcji na pojedynczą dawkę. Innym powikłaniem są dyskinezy, czyli niezależne od woli nieskoordynowane ruchy występujące zazwyczaj u chorych z fluktuacjami. Często pojawiającym się niepożądanym działaniem leczenia lewodopą są również zaburzenia psychiczne. Należą do nich: omamy, urojenia, pobudzenie, depresja i spowodowane są pobudzeniem receptorów dopaminergicznych znajdujących się w korze mózgu.

Powikłaniem choroby Parkinsona, szczególnie niebezpiecznym dla chorego, jest zapalenie płuc. Niekorzystnie rokują: starszy wiek ujawnienia się choroby, choroby współistniejące, gorsza odpowiedź na lewodopę. Leczenie choroby przedłuża sprawność chorego nawet do 10 lat.

Dorota Kozera

Literatura:
1) A. Szczeklik: "Choroby wewnętrzne", Tom 1.
2) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ