Mioklonie

Mioklonie są zaburzeniami ruchu polegającymi na arytmicznych szarpnięciach (skurczu) pojedynczego mięśnia lub grupy mięśni. Skurcze są zwykle asymetryczne i pojawiają się jako pojedynczy epizod bądź w postaci serii.

Mioklonie dzielą się na mioklonie spoczynkowe i zamiarowe (podczas wykonywania czynności ruchowej). Ponadto mogą być wyzwalane przez bodźce dźwiękowe, światło czy ruch.

Za fizjologię uznaje się zrywania mięśniowe podczas snu oraz czkawkę. Natomiast mioklonie samoistne należą zwykle do postaci rodzinnych. Mioklonie mogą być również objawem padaczki lub innych chorób ośrodkowego układu nerwowego tj. zespół otępienny, hipoksja, chorób metabolicznych, urazu czy encefalopatii.

Polimioklonie to z kolei rozległe skurcze mięśni w wielu miejscach ciała, które występują po ciężkich stanach niedotlenienia, w zaburzeniach metabolicznych (np. mocznica), po zatruciu lekami (lewodopa, lit, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe).

Natomiast sporadyczną postacią są poliminimioklonie przypominające nieregularne drżenie.

Diagnostyka mioklonii


Rozpoznanie mioklonii opiera się głownie na rozmowie z chorym, na podstawie występujących objawów oraz czynników wyzwalających zaburzenia ruchowe. Badania neurobrazowe tj. tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny pozwalają w zasadzie wykluczyć inne jednostki chorobowe.

Leczenie mioklonii polega na stosowaniu kwasu walproinowego, klonazepamu, prymidonu, piracetamu.

Dorota Kozera

Literatura:
1) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.
2) M. Victor, A. H. Ropper: "Neurologia Adamsa i Victora", red. A. Prusiński.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ