Otępienie z ciałami Lewy-ego

Otępienie z ciałami Lewy obejmuje występowanie zarówno otępienia, jak i objawów parkinsonizmu. Ciałami Lewy-ego określa się wewnątrzkomórkowe złogi alfa-synukleiny w obszarze kory mózgu płata ciemieniowego i skroniowego oraz układzie limbicznym. Tworzenie złogów prowadzi do obumierania komórek mózgu (neuronów) a w rezultacie niedoboru acetylocholiny i zaburzenia funkcji poznawczych.

Otępienie z ciałami Lewy występuje u 10-20 proc. chorych z otępieniem. U pacjentów z chorobą Parkinsona prawdopodobieństwo zachorowania na otępienie z ciałami Lewy jest czterokrotnie większe niż u ludzi zdrowych.

Objawy otępienia z ciałami Lewy


Do objawów otępienia z ciałami Lewy należą: zaburzenia postawy i równowagi ciała, czynności wykonawczych, zaburzenia uwagi i koncentracji, zaburzenia przestrzenno-wzrokowe, pogorszenie pamięci, zubożenie ruchów, cicha mowa, zaburzenia świadomości, omdlenia, upadki, omamy wzrokowe i słuchowe, urojenia, depresja, duża nadwrażliwość na neuroleptyki, zaburzenia snu związane z fazą REM.

Otępienie z ciałami Lewy charakteryzuje się postępującym przebiegiem i trwa kilka lat.

Diagnostyka otępienia z ciałami Lewy


Diagnostyka otępienia z ciałami Lewy oparta jest na testach psychologicznych (łączenie punktów, rysowanie figur, testy komputerowe), badaniu neuroobrazowym (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny) oraz badaniu czynnościowym przy pomocy pozytronowej tomografii komputerowej (PET) oraz emisyjnej tomografii pojedynczego fotonu (SPECT) wskazujące na obniżenie metabolizmu w okolicy czołowej i zwojach podstawy mózgu. Ostateczne potwierdzenie choroby dostarczają dane histopatologiczne badanych wycinków mózgu.

Leczenie otępienia z ciałami Lewy


Leczenie otępienia z ciałami Lewy polega na łagodzeniu objawów i obejmuje stosowanie inhibitorów acetylocholinesterazy (szczególnie rywastygminy), które powodują stymulację receptora dla acetylocholiny. Acetylocholina jest neuroprzekaźnikiem przekazującym informację pomiędzy komórkami mózgu, co jest warunkiem jego prawidłowego funkcjonowania (m.in. procesów zapamiętywania i pamięci). Stany psychotyczne leczy się neuroleptykami (szczególnie olanzapiną i risperidonem). Leczenie depresji polega na przyjmowaniu inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) (np. srtralina). Leczenie L-dopą (prekursor dopaminy) jest nieskuteczne.

Dorota Kozera

Literatura:
1) A. Szczeklik: "Choroby wewnętrzne", Tom II.
2) W. Kozubski, P.P. Liberski: "Neurologia".
3) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ