Środkowa mielinoza mostu

Środkowa mielinoza mostu jest chorobą, w której dochodzi do symetrycznego uszkodzenia osłonek mielinowych włókien nerwowych w obrębie mózgu, szczególnie u podstawy mostu. Przyczyna mielinozy mostu jest niejasna. Głównym czynnikiem jest zbyt szybkie wyrównanie stężenia sodu we krwi.

Most (łac. pons) znajduje się na wysokości pnia mózgu pomiędzy rdzeniem przedłużonym a śródmózgowiem. W jego wnętrzu znajdują się ważne struktury tj. twór siatkowaty odpowiedzialny za sen i czuwanie oraz jądra nerwów czaszkowych odpowiedzialne m.in. za ruchy mimiczne twarzy, połykanie, mówienie czy ruchy gałek ocznych.

Mielinoza mostu występuje częściej u pacjentów niedożywionych, odwodnionych z powodu biegunki, wymiotów, leków moczopędnych oraz u przewlekłych alkoholików. Choroba była również obserwowana u pacjentów z hiponatremią (obniżonym poziomem sodu we krwi) nie nadużywających alkoholu.

Objawy mielinozy mostu


Objawy mielinozy mostu pojawiają się zwykle 2-3 dni po wyrównaniu stężenia sodu we krwi. Są to: zaburzenia mowy (dyzartria) lub jej zanik, zaburzenia zachowania, zaburzenia ruchów gałek ocznych, zaburzenia połykania, porażenie czterokończynowe, drgawki, śpiączka. Przebieg jest szybki a zgon występuje w ciągu kilku dniu bądź tygodni od pojawienia się objawów.

Większość przypadków choroby zdiagnozowano pośmiertnie. U chorych, którzy przeżyli zwykle występują powikłania.

Dorota Kozera

Literatura:
1) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ