Stłuczenie mózgu i pourazowy krwiak śródmózgowy

Stłuczenie mózgu (łac. contusio cerebri) i krwiak śródmózgowy są najczęstszym uszkodzeniem mózgu po ciężkich urazach czaszkowo-mózgowych. Dotyczą wynaczynienia krwi. Stłuczenie mózgu obejmuje jedynie niewielkie i rozsiane w korze mózgowej wynaczynienie krwi, natomiast krwiak śródmózgowy dotyczy większego krwawienia i zlokalizowany jest najczęściej w istocie białej mózgu (najczęściej w płatach skroniowych i czołowych).

Stłuczenie kory mózgowej powstaje zwykle w rezultacie bezpośredniego uderzenia lub pośrednio wskutek odbicia się mózgu o wyniosłości kostne czaszki. Najczęściej narażone są płaty skroniowe i czołowe. Ogniska stłuczenia mogą wystąpić również pod miejscem złamań kości czaszki. Uderzenie w bok czaszki powoduje stłuczenie na przeciwnym biegunie. Obszar stłuczenia zwykle powiększa się w ciągu doby, a czasami nawet kilka dni po urazie.

Krwawienie śródmózgowe powstaje z kolei wskutek rozerwania małych naczyń. Tworzący się w ten sposób krwiak powoduje przemieszczanie tkanki mózgowej.

Objawy stłuczenia mózgu zależą od rodzaju urazu, wielkości i lokalizacji zmian w obrębie mózgu. Należą do nich: utrata przytomności, zaburzenia siły mięśniowej lub czucia, bóle głowy, wymioty, zaburzenia pamięci, zaburzenia widzenia czy mowy oraz drgawki. Małe stłuczenia mogą być bezobjawowe.

Stłuczenie mózgu najczęściej stwierdzane jest w tomografii komputerowej (CT) lub w rezonansie magnetycznym.

Leczenie stłuczenia i krwiaka śródmózgowego


W leczeniu stłuczenia i krwiaka śródmózgowego obowiązuje bezwzględna hospitalizacja nawet do kilku tygodni. W stłuczeniu mózgu leczenie nie jest konieczne. Tkanki, które uległy uszkodzeniu obumierają, a krew powoli wchłania się (zwykle proces ten trwa wiele tygodni). Powikłaniem może być obrzęk mózgu (wtedy chory leczony jest przeciwobrzękowo) i krwotok w miejscu stłuczenia. Późne krwiaki śródczaszkowe pojawiają się 5-10, nawet 30 dni po urazie głowy.

Interwencji chirurgicznej wymagają krwiaki, których średnica przekracza 5cm w przestrzeni nadnamiotowej oraz 3cm w przestrzeni podnamiotowej.

Dorota Kozera

Literatura:
1) A. Szczeklik: "Choroby wewnętrzne", Tom I.
2) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.
3) Medycyna Praktyczna Pediatria 2000/02: "Przypadkowe urazy głowy u dzieci".

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ