Zespół Guillaina-Barrego

Zespół Guillaina-Barr jest jedną z ostro przebiegających poliradikulopatii. Zapadalność roczną szacuje się na 1-5 osób wśród 100 tys. populacji.

Za czynniki predysponujące do wystąpienia zespołu uważa się zakażenia wirusem cytomegalii (CMV), Epsteina-Barr (EBV), bakterią Hemophilus influenzae oraz Mycoplasma pneumoniae czy Campylobacter ieiuni, rzadziej szczepienia przeciwko grypie, tężcowi, ospie wietrznej czy wściekliźnie, zabiegi operacyjne, urazy.

Objawy zespołu Guillana-Barrego


Objawy pojawiają się wówczas najczęściej po 1-3 tyg. od zakażenia. Uszkodzenie nerwu wywoływane jest przez procesy immunologiczne (przeciwciała przeciwko błonom komórkowym, składnikom mieliny, reakcje krzyżowe). Dochodzi do demielinizacji włókien nerwowych i okołonaczyniowego przenikania limfocytów.

Zespół Guillaina-Barre rozpoczyna się zwykle zaburzeniami czucia w obrębie kończyn dolnych, są to drętwienia, mrowienia, bóle oraz osłabienie siły mięśniowej. Niedowład mięśni może przybrać postać uogólnioną. Odruchy ścięgniste ulegają osłabieniu lub zanikają. W rzadkich przypadkach dochodzi do zajęcia układu oddechowego, częściej do porażenia nerwu twarzowego.

Leczenie zespołu Guillana-Barr


Leczenie w przypadku zespołu Guillana-Barr obejmuje stosowanie plazmaferezy (oczyszczanie osocza krwi z kompleksów immunologicznych) lub częściej immunoglobuliny. Należy zapobiegać powikłaniom choroby zakrzepowo-zatorowej.

Zdarzają się nawroty choroby. Śmiertelność wynosi około 2 proc.

Dorota Kozera

Literatura:
1) W. Kozubski, P.P. Liberski: "Neurologia".
2) Kenneth W. Lindsay, I. Bone: "Neurology and Neurosurgery".

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ